Stenen begrijpen

Ik hou van stenen, ik vind ze mooi. Vooral de door water afgeronde, hele oude stenen. En die zijn hier in overvloed, en in vele kleuren. Langzaam verhuis ik de mooiste examplaren van ons veld naar de vijver, elke dag een paar. Ons veld wordt makkelijker bewerkbaar, onze vijverrand mooier, en ik geniet van het langzame. Een heerlijk rustige bezigheid en zonder enige haast….dacht ik.

Onze grond hier bestaat uit leem, dat wisten we al. Niet verwonderlijk: alle oude huizen hier zijn ook van leem, bakstenen kan je daar niet van bakken. Maar op die leem liggen dus ontelbare stenen. Het vreemde is echter dat die stenen meestal niet aan het oppervlak liggen, en enkel op de vers-geploegde akkers zichtbaar zijn. Als ecoloog weet ik wel dat regenwormen stenen kunnen ‘begraven’ maar dat vergt wel serieus veel tijd.

Na een periode van bijna aanhoudende vorst kwam ik dit, voor mij verrassende, fenomeen tegen: onze grond ‘eet’ de stenen op. Ondertussen liggen de stenen 3-6 cm diep, op enkele weken tijd. Ik heb een hypothese: de grond is bevroren en hard, maar stenen geleiden warmte wel goed, dus als de zon schijnt dooit het onder de steen, waardoor de steen in de zachte leem kan zakken. Als mijn vijverrand dit jaar nog af moet dan zal ik me moeten haasten, straks zijn al die mooie stenen weg. En zal mijn vijverrand dan ook verdwijnen?

Eén van de heerlijkste dingen aan leven in Hongarije is de tijd en de rust om over zulke zaken na te denken.